وقتی می میریم چه اتفاقی می افتد؟ - وبلاگ جزیره

به گزارش وبلاگ جزیره، یکی از چیز هایی که در زندگی همه انسان ها تعیین است این است که همه ما یک روزی ایست قلبی را تجربه خواهیم کرد. روزی قلب ما از تپش بازخواهد ایستاد. چیزی که در دقایق و ساعات بعدی اتفاق خواهد افتاد، مهم ترین لحظات برای بیوگرافی ما به شمار می روند.

هانا حیدری| این که وقتی می میرید چه اتفاقی برایتان می افتد رازی است که فقط شما خواهید دانست و تجریه خواهید کرد، اما دانشمندان می گویند که آخرین لحظات هوشیاری می تواند چیز شگفت انگیز و مرموزی باشد که در فکر شما روی می دهد.

در سال 2013 دانشمندان دانشگاه میشیگان دریافتند که پس از مرگ بالینی موش های آزمایشگاهی، فعالیت مغزی آن ها به شدت افزایش می یابد و مغز آن ها امواج الکتریکی از هوشیاری فراوری می نماید که بیشتر در حالت بیداری جانور دیده می شود.

دکتر سام پرنیا کیست؟

دکتر سام پرنیا یکی از متخصصان برجسته در مطالعات علمی مربوط به مرگ و تجربه نزدیک مرگ است. بیماران وی قبل از این که دوباره به زندگی برگردند، می توانند برای چندین ساعت مرده باشند. آن ها بعد از بازگشت از مرگ شانس این را دارند که برای چندین دهه به زندگی خود ادامه دهند.

پرنیا مدیر مراقبت های ویژه بیمارستان دانشگاه بروک در نیویورک است. اگر فردی در سال گذشته در بیمارستان پرنیا دچار ایست قلبی شده و تحت عمل احیا قرار گرفته باشد، به احتمال 33 درصد دوباره به زندگی بازگشته است. این در حالی است که در یک بیمارستان معمولی در آمریکا احتمال بازگشت به زندگی دوباره پس از ایست قلبی 16 درصد است.

پرنیا معتقد است که روش های مقرون به صرفه و سر راستی که او برای احیا استفاده می نماید، می تواند سالانه جان 40 هزار آمریکایی و 10 هزار بریتانیایی را نجات دهد. پرنیا که در انگلستان تحصیل نموده و سپس در سال 2005 به آمریکا مهاجرت نموده است، از بی میلی جامعه پزشکی نسبت به روش های موثر او ناامید شده و ناچار به سراغ راهی دیگری رفته است.

پرنیا به امید این که روش های او شناخته تر شوند، کتابی به نام اثر لازاروس نوشته است. پرنیا در این کتاب سعی نموده است تا درک ما از مرگ را تغییر دهد. با تکیه بر دانش دقیق پرنیا می توان ماهیت واقعی مرگ یا قلمروی ناشناخته ای که هیچ مسافری از آن زنده بازنمی شود را بیشتر درک کرد.

بعد از مرگ چه بلایی سرمان می آید؟

تحقیقات پرنیا در زمینه احیا باعث شده است که به سوی سوالات بزرگ تری برود: وقتی می میریم دقیقا چه اتفاقی می افتد؟ وقتی که قبل از عمل احیا روی تخت بیمارستان دراز کشیده ایم چه اتفاقی برای ما، خاطرات ما وشخصیت ما می افتد؟ چند ساعت قبل از این که روح ما در نهایت به بدنمان برشود، چه بلایی سرش می آید؟

پرنیا می گوید: براین باورم که افراد نباید بر اثر دلایل برگشت پذیر بمیرند. هیچ کسی نباید بر اثر ایست قلبی بمیرد. در واقع حملات قلبی را به راحتی می توان مدیریت کرد.

اگر بتوان فرآیند مرگ را به خوبی مدیریت کرد، سپس می توان قلب را باز کرد، لخته خون را بیرون آورد و استنت (لوله توری مصنوعی از جنس فلز که در یک گذرگاه یا مجرایی طبیعی قرار داده می شود) را کار گذاشت تا در نهایت قلب دوباره آغاز تپیدن کند.

وی در اضافه نمود: در بیشتر مواقع قلب مجددا آغاز به کار می نماید و بیمار احیا می شود. بعلاوه این کار در بیماری های عفونی و ذات الریه امکان پذیر است.

باور های پرنیا ناشی از تجربیات 20 ساله وی از مرگ و زندگی در بخش مراقبت های ویژه است. او در بیمارستان گایز و سنت توماس در لندن، جایی که در پنج سال گذشته پیشرفت های زیادی در زمینه احیا داشته، آموزش دیده است. این پیشرفت که شامل فریز کردن جسد برای تسریع تحریک نورون ها و نظارت و حفظ سطح اکسیژن مغز می شود، هنوز در علم پزشکی پذیرفته نشده اند. پرنیا میخواهد که این روند را تغییر دهد.

وی می گوید: یکی از چیز هایی که در زندگی همه انسان ها معین است این است که همه ما یک روزی ایست قلبی را تجربه خواهیم کرد. روزی قلب ما از تپش بازخواهد ایستاد. چیزی که در دقایق و ساعات بعدی اتفاق خواهد افتاد، مهم ترین لحظات برای بیوگرافی ما به شمار می روند.

بازگشت از مرگ

احیای قلب و ریه ای که ما آن را از سریال ها و فیلم های پزشکی می شناسیم، بسیار قدیمی هستند. پرنیا ادعا می نماید که روش های کنونی در دهه 1960 کشف شده است. در بیشتر بیمارستا ن های سراسر دنیا در صورت مرگ بیمار، پزشکان در پی دستگاه CPR می روند که این کار در نظر پرنیا بی فایده است؛ گویی که پزشکان حتی قبل از این که آغاز به انجام عمل احیا نمایند، تسلیم می شوند.

وی می گوید: بیشتر پزشکان برای 20 دقیقه عمل احیا را ادامه می دهند و سپس متوقف می شوند. تصمیم برای توقف کاملا اختیاری است، اما فرض پزشکان بر این است که پس از سپری شدن این مدت، آسیب مغزی وارده چنان بالا است که اگر بیمار به زندگی بازشود برای همواره در حالت کما و ناهشیاری باقی خواهد ماند.

پرنیا اضافه نمود: اما اگر درک کنید که در همان لحظات چه اتفاقاتی در مغز بیمار در حال رخ دادن است، بیشتر برای بازگشت آن ها به زندگی کوشش می کنید. نتایج مطالعات زیادی نشان می دهد که اگر تمام مراحل مختلف احیا اعمال شود نه تنها نرخ بقا دو برابر می شود بلکه از آسیب مغزی به افرادی که از مرگ بازمی گردند، نیز جلوگیری می شود.

چگونه جسد را برای احیا آماده کنیم؟

در دنیا ایده آل پرنیا، همه متوجه خواهند شد که ماشین ها در CPR و عمل احیا بهتر از دکتر ها عمل می نمایند. به عقیده وی، قدم بعدی این است که درک کنید سطح مراقبت باید بهبود یابد. اولین گام سرد کردن جسد است تا سلول های مغز حفظ شوند چراکه در آن موقع سلول های مغزی در حال مرگ یا خودکشی هستند.

در عین حال ضروری است که سطح اکسیژن خون بالا نگه داشته شود. در بیمارستان های ژاپن این عمل جزو استاندار های اورژانس است؛ پزشکان از تکنیکی به نام ECMO استفاده می نمایند تا خون فرد مرده را از بدنش خارج نمایند، از یک غشای اکسیژن ساز عبورش دهند و دوباره به درون بدن بیمار برگردانند. این کار برای پزشک زمان می خرد تا بتواند مشکل اصلی که باعث مرگ فرد شده است را حل نماید.

نتایج تحقیقات پرنیا نشان می دهد که اگر سطح اکسیژن مغز از 45 درصد کمتر شود، قلب فرد احیا نخواهد شد؛ بنابراین سطح اکسیژن باید بالای 45 درصد نگه داشته شود تا فرد شانس بازگشت به زندگی را داشته باشد. این امر بدین معناست که فرد می تواند برای ساعت ها مرده باشد، اما هنوز شانسی برای برگشت داشته باشد.

پرنیا در این باره می گوید: طولانی ترین مدت مرگ تا احیا متعلق به دختر ژاپنی است که در کتاب نیز به آن اشاره نموده ام. بیش از سه ساعت از زمان مرگ این دختر می گذشته است، سپس برای شش ساعت تحت عمل احیا بود. پس از آن صحیح و سالم به زندگی بازگشت. اخیرا هم بچه دار شده است.

تجربه نزدیک به مرگ و تجربه مرگ واقعی

یکی دیگر از رشته هایی که پرنیا در آن تحقیق می نماید تجربه های نزدیک به مرگ و تجربه مرگ واقعی است. وی سرپرست ارشد تیم تحقیقاتی دانشگاه سوت اپمتن است و در بخش مراقبت های ویژهبا افراد زیادی درباره تجربیات مرگ واقعی و نزدیک به مرگ صحبت نموده است.

بیش از نیمی از این افراد ادعا می نمایند که خاطرات واضحی از زمان مرگشان دارند: بعضی می گویند که در هوا شناور بودند و از بالا به تیم جراحی که در حال کار کردن روی بدن آن ها بودند، نگاه می کردند یا تصاویری از یک دروازه درخشان دیده اند یا در حال غرق شدن در تونلی از نور بودند.

پرنیا به مدت چهار سال در حال جمع آوری چنین اطلاعاتی از افرادی بود که تجربه مرگ یا نزدیک به مرگ داشتند. وی در این باره می گوید: وقتی وارد حوزه فکر و بدن شدم، دریافتم که هیچ کس درباره نحوه دقیق فراوری فکر به وسیله نورون ها نظریه پردازی ننموده است. همواره گمان نموده ایم که همه دانشمندان بر ین باورند که مغز، فکر را می سازد، اما افراد زیادی از این قضیه مطمئن نیستند.

وی اضافه نمود: حتی سر جان اکلس، متخصص برجسته در علم اعصاب، براین باورد بود که هیچ گاه نمی توان فکر را به وسیله فعالیت های نورونی درک کرد. باتوجه به چیز هایی که در تحقیقاتم دیده ام به این نتیجه رسیده ام: وقتی که مرگ باعث از بین رفتن هشیاری فرد می شود، روح (منظورم ارواح ترسناک نیست بلکه نفس خویشتن) حداقل برای چند ساعت در بدن باقی می ماند.

منبع: خبرگزاری آنا