مقایسه عملکرد پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس؛ سه سال پس از عرضه - وبلاگ جزیره

به گزارش وبلاگ جزیره، هر چقدر هم که باورش سخت باشد، بیش از سه سال از عرضه پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس در نوامبر 2020 می گذرد. با توجه به اینکه هر دو کنسول در میان یک بیماری همه گیر جهانی عرضه شده اند، منصفانه است که بگوییم که این دو شرایط غیرمعمولی را تجربه نموده اند. کمبود سخت افزار، تأخیر های طولانی بازی ها و پشتیبانی بی سابقه از نسل قبل، اغلب باعث شده که یادمان برود که در دوران کنسول های نسل نهمی هستیم. در این مطلب به مقایسه عملکرد پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس سه سال پس از عرضه می پردازیم.

اکنون که یافتن هر کنسول آسان تر از قبل شده است و بازی های تازه با سرعت و تنوع بیشتری عرضه می شوند)، زمان خوبی است تا نگاهی به جایگاه هر کنسول بیندازیم. بهتر است توجه داشته باشید که این مقاله محدود به پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس است. اگرچه ایکس باکس سری اس نیز با توجه به قیمت خود از قدرت خوبی بهره می برد، با این حال به گونه ای طراحی نشده است که با هر یک از این کنسول ها مقایسه گردد.

پلی استیشن 5

در اوایل عرضه پلی استیشن 5، به نظر می رسید که سونی مصمم است که از پلی استیشن 4 نیز تا حد خوبی پشتیبانی نموده و در عین حال از بعضی پتانسیل های کنسول تازه خود بهره ببرد. به همین علت، حتی اگر این کنسول را تا 2021 نمی خریدید، چندان چیز خاصی را از دست نمی دادید. با این حال این موضوع امروزه اندکی تغییر نموده است. واضح است که سونی از مردم می خواهد تا وقتی به پلی استیشن 5 فکر می نمایند، به بزرگترین و بهترین بازی های تازه فکر نمایند. اگرچه آن ها تا حد زیادی در کوشش های خود پیروز بوده اند، با این حال تمایل سونی برای حفظ سنت های خاص، گهگاه به قیمت پیشرفت معنادار در زمینه های دیگر تمام شده است.

در هر صورت، واقعیت این است که اگر می خواهید بعضی از بهترین بازی های تازه منتشر شده در سه سال اخیر را بازی کنید، باید یک پلی استیشن 5 داشته باشید. این شامل آثاری انحصاری مانند، هورایزن فوربیدن وست، اسپایدرمن 2، گاد آو وار رگناروک، فاینال فانتزی 16، ریترنال، Ratchet & Clank: Rift Apart، دیمونز سولز و غیرانحصاری نظیر بالدورز گیت 3، هاگوارتز لگسی، الدن رینگ، دث لوپ، الن ویک 2، It Takes Two و بازسازی رزیدنت اویل 4 می گردد. در حالی که تیم پلی استیشن در سال های اخیر نسبت به عرضه پورت های کامپیوتر بازی های خود بسیار سخاوتمندتر بوده است، سونی هنوز به وضوح معتقد است که کنسولی با بهترین و بیشترین بازی های انحصاری احتمالا از رقبا بهتر عمل خواهد نمود. تا به امروز، این استراتژی به ظاهر ساده ثابت نموده است که به طور قابل توجهی این موضوع صحیح است.

هرچند نکته وجود دارد که نه تنها برای پلی استیشن 5، بلکه ایکس باکس سری ایکس نیز مطرح بوده و آن این است که ما در طول این مدت بازی های زیادی را ندیده ایم که به درستی از سخت افزار قدرتمندتر این کسنول ها استفاده نمایند. در طول سه سال گذشته، بیشتر بازی ها از توسعه دهندگان بزرگ و کوچک، آثاری بین نسلی بوده اند و تنها تعداد انگشت شماری از بازی های قابل توجه که بیشتر آن ها در سال گذشته منتشر شده اند، به طور انحصاری برای سخت افزارهای نسل فعلی عرضه شده اند.این بدان معناست که سه سال از عمر این کنسول ها می گذرد و ما تازه شروع به تماشا بازی هایی می کنیم که اجرای روان آن ها روی کنسول های نسل هشتمی غیرممکن است.

یکی از شگفت انگیزترین ویژگی های پلی استیشن، کنترلر کنسول یا همان دوال سنس (DualSense) است. در حالی که عملنمودهای پیشرفته مختلف دوال سنس اغلب برای کنترلر هزینه زیادی از نظر عمر باتری دارد، استفاده از آن ها تا حد زیادی ارزشش را دارد. ویژگی هایی مانند ماشه های تطبیق پذیر و بازخورد لمسی پیشرفته واقعا به انحصاری های پلی استیشن 5 یاری نموده اند که حس و حالی متفاوت را ارائه دهند. با این حال، این فقط آثار انحصاری نیستند که از ویژگی های این کنترلر بهره مند شده اند، بلکه آثار غیرانحصاری مختلفی نظیر الن ویک 2 نیز بعضا بهتر از آثار انحصاری از قابلیت های دسته استفاده نموده اند. در واقع اگر دو بازی ظاهر، صدا و عملکرد نسبتا مشابهی را روی ایکس باکس سری ایکس و پلی استیشن 5 ارائه دهند، دوال سنس احتمالا به نسخه پلی استیشن 5، ارزش خرید بالاتری بدهد.

در این میان سونی با عرضه هدست پالس، دوال سنس ادج، پلی استیشن پورتال و اکسس کنترلر، تنوع خوبی را از نظر لوازم جانبی ایجاد نموده است. هرچند مواردی نظیر قیمت دوال سنس ادج و کارایی پلی استیشن پورتال در طولانی مدت، چیزی است که جای بحث زیادی دارد. بعلاوه پلی استیشن وی آر 2 در درجه اول به لطف پیشرفت های عظیمی که در سخت افزار، فناوری و کنترلرهای خود نسبت به نسخه قبلی خود ایجاد نموده است، چیزهای زیادی را برای ارائه دارد، اما فارغ از قیمت بالای آن که بسیاری از خریداران را از خود دور نموده است، حمایت چندان زیادی در ماه های اولیه عمر خود دریافت ننموده است. متاسفانه از زمان عرضه این هدست، تنها اثر بزرگی که برای آن عرضه شده همان Horizon Call of the Mountain است که به عنوان یکی از آثار لانچ کنسول منتشر شد.

جالب اینجاست که تمرکز پلی استیشن روی آثار انحصاری از طرفی به درک عمومی از قدرت گرافیکی پلی استیشن 5 یاری زیادی نموده است. از نظر فنی، پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس از نظر قدرت سخت افزاری تقریبا برابر هستند. با این حال، در اوایل، بسیاری از تحلیلگران رجحان جزئی برای سری ایکس قائل بودند. با این حال، آن دسته از آثار انحصاری که به وضوح برای نشان دادن پتانسیل سخت افزاری پلی استیشن 5 طراحی شده اند، به استانداردی برای آثار نسل نهمی تبدیل شده اند. در زمانی که چنین مواردی بیشتر به چشم می آیند، این آثار انحصاری به آسانی به تصدیق این موضوع یاری نموده اند که پلی استیشن 5 صرفا کنسولی قدرتمندتر است یا حداقل بازی های بیشتری را ارائه می نماید که شبیه تجربیات نسل نهمی هستند. با توجه به این موضوع، درک اینکه چرا پلی استیشن 5 تا این حد پرفروش بوده است، سخت نیست.

با این حال، پلی استیشن 5 تا به امروز از کامل بودن فاصله زیادی داشته است. در واقع یکی از بزرگترین ناامیدی های بسیاری، رابط کاربری و ویژگی های سیستمی مختلف این کنسول بوده است. در ابتدا به نظر می رسید که این کنسول سرزمین عجایب است. سونی به سرعت از ویژگی های کنسول مانند مرکز کنترل (Control Center)، کارت های فعالیت (activity cards)، قابلیت های اشتراک گذاری رسانه و سایر مکانیزم های طراحی شده برای تبدیل رابط کاربری کنسول تازه خود به دنیای بازی های کاربران استفاده کرد. با این حال، همه چیز عالی پیش نرفت. ویژگی های مختلف مرکز کنترل پلی استیشن 5 تا حد زیادی به علت بعضی تصمیم های بی هدف رابط کاربری و عدم انگیزه کلی برای کنار گذاشتن راه قدیمی خود برای آنچه که آن ها معمولا ارائه می دهند، لغو شده اند

به عنوان مثال، اینکه بتوانید یک کارت فعالیت را برای پرش به بخش خاصی از بازی بردارید، خوب به نظر می رسد، اما به ندرت قابل استفاده است و از زمان عرضه کنسول چندان اهمیت زیادی پیدا ننموده است. حتی دکمه اشتراک گذاری (Share) که بسیار پرطرفدار بود، اخیرا به لطف یک سری تغییرات که عملکرد مورد نظر آن را بسیار کاهش داده است، ضربه بزرگی خورده است. در واقع بسیاری بعضی از ویژگی های ظاهرا کوچک تر رابط کاربری ایکس باکس سری ایکس نسبت به این عملکرد های پیچیده پلی استیشن 5 که به راحتی قابل نادیده گرفته شدن هستند را ترجیح می دهند.

مهم تر از آن، پلی استیشن هنوز شرایط سرویس اشتراکی مناسبی را پیدا ننموده است که برای آن ها منطقی باشد. سونی به صراحت اعلام نموده است که قصد توسعه چیزی شبیه به گیم پس را ندارد، اما کوشش های متعدد این شرکت برای تغییر عملکرد پلی استیشن پلاس برای ارائه مزایای اشتراکی مختلف، به نوعی تا حد زیادی با هوس هایی همراه بوده است. پلی استیشن به وضوح علاقه مند به ارائه چنین سرویس هایی با قیمت هایی نسبتا بالا است و در عین حال از نظر کیفی در مقایسه با گیم پس، حرف های زیادی برای گفتن ندارد. بعلاوه به طور کلی، سونی از نظر گزینه های خدماتی گسترده چندان پیروز نبوده است. پلی استیشن 5 نسبت به پلی استیشن 4 پشتیبانی بیشتری از آثار نسل قبلی ارائه می دهد اما نسبت به آنچه ایکس باکس سری ایکس ارائه می نماید، مقداری عقب است. گزینه های بازی های ابری، بازی از راه دور و پورت رایانه آثار پلی استیشن بهبود یافته اند اما واقعا در هیچ یک از این دسته ها پیشرو نیستند.

جالب اینجاست که تنها حوزه فناوری های آینده که سونی سرمایه گذاری زیادی روی آن نموده است، یعنی همان پلی استیشن وی آر نیز چندان عالی نبوده است. واقعیت این است که بحث بر سر خرید پلی استیشن 5 سخت است. پلی استیشن 5 دارای بهترین انحصاری ها، بعضی از بهترین آثار غیرانحصاری و یک کنترلر فوق العاده است. علاوه بر این، از نظر ظاهری نیز شیک است. با این حال شاید کمتر از چیزی است که بسیاری از آن به عنوان یک کنسول نسل نهمی انتظار داشته اند. در هر صورت برای بسیاری، ویژگی های مثبت کنسول بیش از حد کافی خواهند بود. با این حال، در مواجهه با افزایش رقابت از سوی مایکروسافت و نینتندو، جالب است که ببینیم آیا سونی راهی برای استفاده از مزیت های پیشرو در صنعت خود برای راهنمایی سخت افزار خود به آینده پیدا می نماید یا خیر.

ایکس باکس سری ایکس

ایکس باکس سری ایکس یک دستگاه قدرتمند و یک ارتقاء سخت افزاری چشمگیر نسبت به ایکس باکس وان است که با وعده اجرای بازی ها با حدبیشتر وضوح 4K و حدبیشتر نرخ فریم 120 عرضه شد. اگر بخواهیم در ابتدا به آثار انحصاری بپردازیم، بهتر است بگوییم که ایکس باکس در این نسل نیز تا به امروز همه چیز را به پلی استیشن واگذار نموده است. ناتوانی ایکس باکس در فراوری منظم بازی های انحصاری قابل توجه در حال تبدیل شدن به یک آسیب جدی برای میراث این شرکت است. شکست های مختلف ایکس باکس وان در نهایت به طرز غم انگیزی به این قضیه منجر شد که مایکروسافت باید زخم های خود را التیام بخشیده و برنامه ریزی بهتری را برای آینده را شروع کند. با این حال، اکنون که آینده نزدیک است، واقعا زمان آن رسیده است که سؤالاتی را در خصوص اینکه چرا با وجود خرید های هنگفت و مختلف مایکروسافت در طول سال ها، تعداد کمی انحصاری انحصاری ایکس ایکس سری ایکس وجود دارد، شروع کنیم.

آثاری مانند Sea of Thieves، استارفیلد، سری فورتزا، Pentiment و Hi-Fi Rush همگی فوق العاده هستند، حتی اگر روی رایانه های شخصی نیز موجود باشند، اما نمی توانند با تاثیر انحصاری های اصلی پلی استیشن رقابت نمایند. علاوه بر این، چند انحصاری قابل توجه اخیر ایکس باکس نظیر هیلو اینفینیت و گیرز 5 در برآورده کردن انتظارات معین شده به وسیله هواداران این سری های قدیمی کوتاهی نموده اند. بگذریم که اثری مانند ردفال از استودیوی آرکین نیز این وسط تنها هواداران را ناامید کرد و یکی از بدترین آثار چند سال اخیر بود. اگر ایکس باکس در سال های اخیر چند سری تازه قابل توجه را راه اندازی می کرد یا جریان ثابتی از پروژه های کوچک تر را فراوری می کرد، ممکن بود از این منظر چندان مسئله ای نداشت اما اینطور نبوده است. البته که همچنان بسیاری از آثار غیرانحصاری فوق العاده که در بالاتر اشاره نمودیم، وجود دارند که می توانید آن ها را تجربه کنید.

همانطور که ذکر شد، عدم وجود موارد انحصاری به درک عمومی از سطح قدرت کنسول آسیب رسانده است. در نتیجه با بازی های بسیار کمی که برای نمایش ایکس باکس سری ایکس در بهترین حالت حالت طراحی شده اند، این کنسول از منظر قدرت سخت افزاری، گاهی ضعیف تر از پلی استیشن 5 به نظر می رسد. شما می توانید در خصوص ماهیت گاها حریصانه کل مفهوم بازی های انحصاری هر چه می خواهید صحبت کنید، با این حال، این یک موضوع ناامیدنماینده برای کسانی است که ایکس باکس دارند و به آثار انحصاری بزرگی نگاه می نمایند که روی پلی استیشن 5 در دسترس است. در واقع متقاعد کردن گیمرهایی که قصد خرید کنسول دارند، برای خرید کنسولی که نه تنها دارای انحصاری های ضعیف تر از منظر کیفی است، بلکه به طور عینی از نظر کمیت نیز انحصاری های کمتری دارد، سخت است. ایکس باکس هنوز زمان دارد تا این موضوع را بهبود دهد، اما نشانه های غم انگیزی تا به امروز وجود داشته است.

این مایه شرمساری است، زیرا ایکس باکس سری ایکس در زمینه های دیگر، عملکرد نسبتا خوبی از خود نشان داده است. یکی از این ویژگی ها Quick Resume است؛ قابلیتی که پلی استیشن 5 در ارائه آن تا به امروز عاجز بوده است. این ویژگی به شما امکان می دهد به طور یکپارچه بین چند بازی جابجا شوید و بدون احتیاج به منتظر ماندن در صفحه های بارگذاری طولانی، درست از همان جایی که متوقف نموده اید، بازی ها را از سر بگیرید. بسیاری از کاربران پلی استیشن نیز ترجیح می دهند که این قابلیت را به جای ویژگی های پیچیده و نه چندان قابل استفاده پلی استیشن 5 داشته باشند.

از طرفی می توان گفت که ایکس باکس سری ایکس، بهترین رابط کاربری را در بین سه کنسول اصلی فعلی ارائه می دهد. این به هیچ وجه یک شاهکار دیجیتال نیست، اما اغلب شما را در خصوص اینکه برای دسترسی به بیشتر عملکرد های حیاتی آن به کجا مراجعه کنید، با تردید کمی باقی می گذارد. کار هایی که معمولا هنگام راه اندازی کنسول خود انجام می دهید به راحتی قابل دسترسی هستند و ویژگی های پیچیده تر نیز چندان دور از دسترس نیستند. کنترلر ایکس باکس سری ایکس به هیچ وجه به ویژگی های پیشرفته ای که دوال سنس ارائه می دهد، نمی رسد. با این حال، استفاده از آن حس خوبی دارد، جوابگو و بادوام است و حتی با اینکه به باتری های خارجی متکی است اما عمر باتری آن استثنایی است.

به طور کلی، گزینه های دردسترس پذیری پیشرفته ایکس باکس در حال تبدیل شدن به یک نقطه قوت بسیار حیاتی هستند. این شامل مواردی مانند تنظیمات مختلف نرم افزاری کنسول شده و به بخش هایی مانند پشتیبانی کنسول از گزینه های ذخیره سازی خارجی و ویژگی های سازگاری با آثار کنسول های قبلی پیشرفته نیز توسعه می یابند. لازم به ذکر است که پلی استیشن 5 نسخه های بهبود یافته بعضی از بازی های پلی استیشن 4 را ارائه می دهد، اما با سری ایکس تقریبا می توانید هر بازی ایکس باکس را که تا به حال ساخته شده است بازی نموده و آن را با مزایای مختلف بهبود بخشید. اگرچه سری ایکس و ایکس باکس از این نظر بی نقص نبوده ، اما همچنان گام های روشنی در زمینه های سودمند برای مصرف نماینده بر می دارند که سایر سازندگان تا حد زیادی از نادیده گرفتن آن راضی هستند.

البته، نمی توان به ایکس باکس سری ایکس اشاره نمود و نامی از سرویس گیم پس (Game pass) نبرد. این سرویس اشتراکی بزرگترین عامل فروش ایکس باکس وان بود و شرایط تا حد زیادی برای سری ایکس یکسان است. دسترسی به چنین کتابخانه عظیمی از بازی ها از جمله تعداد کمی از بازی های تازه در روز اول انتشارشان، چیزی ستودنی و با ارزش خرید بالا است. این به ویژه برای کسانی که از این سرویس برای آزمایش بازی های تازهی استفاده می نمایند که در غیر این صورت هرگز نمی توانستند یا قصد نداشتند با قیمت کامل آن ها را خریداری نمایند، مهم است. در هر صورت این نقطه عجیبی است که ایکس باکس سری ایکس در آن واقع شده است. این یک کنسول استثنایی است که از ماهیت آینده نگر انه مایکروسافت بهره زیادی برده است، با این حال، وقتی به موضوع به ظاهرا ساده بازی های انحصاری می رسیم، تمام آن تعریف و تمجید از سری ایکس به دیواری برخورد می نماید که مایکروسافت نه تنها نتوانسته آن را خراب کند، بلکه به تدریج در ساخت آن نقش بسزایی ایفا نموده است.

جمع بندی

با گذشت بیش از سه سال از عرضه کنسول های نسل نهمی، می توان گفت که در حال حاضر، پلی استیشن 5 به طور کلی ارزش خرید بالاتری دارد. در شرایط کنونی که گیمر های معمولی معمولا چند بازی بزرگ در سال می خرند، پلی استیشن 5 تعداد بیشتری از این بازی ها را برای ارائه دارد. پلی استیشن بعلاوه اغلب از شرایطی تقریبا مشابه اپل برخوردار است که انگار هر کسی باید کنسول تازه آن را در خانه خود داشته باشد. به نظر می رسد سونی کاملا از همه این ها مطلع است و یک کنسول استثنایی برای آن دسته از گیمر هایی ساخته است که فقط می خواهند اطمینان حاصل نمایند که به بهترین آثار نسل دسترسی دارند. از طرفی دوال سنس و طراحی آن نیز عنصری از هیجان را به آن می بخشد که سری ایکس گاهی اوقات فاقد آن است. در هر صورت تقریبا سه سال از عمر کنسول های نسل نهمی گذشته و باید دید که آن ها در ادامه راه و در نهایت می توانند نسلی خاطره انگیز را برای گیمرها رقم بزنند یا خیر؛ موردی که به هیچ وجه دور از انتظار نیست.

منبع: Den of Geek