عزلت نشین تریگ؛ مستندی برای عاشقان طبیعت - وبلاگ جزیره

به گزارش وبلاگ جزیره، هیچ جاده ای برای دسترسی به دریاچۀ تریگ وجود ندارد؛ هیچ سیم کشی برق و لوله کشی آبی هم در آن حوالی در کار نیست. برای پست کردن یک نامه باید بیشتر از 40 کیلومتر پیاده روی کرد. اما اینجا جایی است که کن اسمیت (Ken Smith) آن را خانۀ خودش می داند.

به گزارش وبلاگ جزیره؛ کن اسمیت بیش از هفتاد سال سن دارد و الان حدود چهل سال است که به تنهایی در این طبیعت وحشی و دورافتاده زندگی می کند. او روزگارش را با ماهیگیری، کشاورزی و پیدا کردن ریشه های خوراکی در طبیعت می گذراند؛ او حتی نوشیدنی مخصوص خودش را هم با استفاده از شیرۀ بعضی درخت ها درست می کند (او الان هشتاد گالون شیره ذخیره دارد که به قول خودش با آن می شود به کل حاضران در مراسم ختمش نوشیدنی داد).

کن اسمیت با چشمان روشن و نگاه نافذش، با انبوه ریش و موی ژولیده اش و با چکمه های فرسوده و گشادش، واقعا موضوع جالب توجه و جذابی برای یک فیلم مستند است. اما این مستند دوست داشتنی و پر احساس که اخیرا برندۀ جایزۀ بهترین فیلم از نگاه مخاطبان در جشنوارۀ گلاسکو شد، خیلی بیشتر از صرف یک مستند شخصیت نگارانه است. این فیلم تصویری از دوستی صمیمانه بین اسمیت و کارگردان فیلم یعنی لیزی مک کنزی (Lizzie MacKenzie) هم هست. مک کنزی قبل از این که ساختن فیلمش را شروع کند هفت سال زمان صرف آشنایی با کن کرده است.

درست است که اسمیت به تمدن پشت کرده و زندگی عزلت نشینانه و منزوی در دل طبیعت را انتخاب کرده، اما این به خاطر این نبوده که او از آدم ها نفرت داشته باشد؛ این عشق به طبیعت است که او را به اینجا کشانده است. او اصلا شبیه آدمی که تنهایی کشیده و دچار ملال شده باشد نیست؛ مستندی که مک کنزی ساخته راز این نشاط را برای ما فاش می کند: در این طبیعت بکر، زندگی هیچوقت از جریان نمی ایستد.

اسمیت نوشته های ساده و بی تکلفی هم دارد که با خطی ظریف و زیبا نوشته شده اند. عکس هایش هم که با یک دوربین زنیت قدیمی گرفته شده اند بسیار باشکوه و پر از زندگی و نشاط هستند. او این عکس ها را کمکی به حافظۀ آسیب دیدۀ خودش می داند. یکی از عکس های او مربوط به اولین ملاقاتی است که هفت سال قبل با مک کنزی داشته.

اما این آرامشی که اسمیت در طبیعت وحشی اسکاتلند پیدا کرده است اکنون در معرض تهدید قرار گرفته است. سلامتی او دارد از دست می رود و حافظه اش روز به روز ضعیف تر می شود. نهایتا این سوال فکر بیننده را به خود مشغول می کند که او چقدر دیگر می تواند در اینجا دوام بیاورد؟ اما خود کن انگار اصلا نمی ترسد. او می گوید هرکسی دیر یا زود می میرد؛ پس چرا باید نگران این موضوع باشم؟

مک کنزی در کنار تصاویر بی نهایت آرامش بخش و زیبایی که در فیلم خود از طبیعت اسکاتلند نشان می دهد، از موسیقی های سنتی و محلی هم استفاده کرده است. اما اغلب اوقات تنها صدایی که شنیده می شود صدای طبیعت است؛ صدای حرکت باد روی سطح آب و لابلای درختان. این مستندی دربارۀ کن اسمیت و طبیعت است؛ و باید گفت وقتی فیلم را می بینیم واقعا عاشق هر دوی آن ها می شویم.

منبع: theguardian.com