نگاهی به فیلم امید (Hope)؛ وقتی مرگ به زندگی معنا می دهد

به گزارش وبلاگ جزیره، فیلم امید ساختۀ فیلمساز نروژی ماریا سودال (Maria Sodahl) است. این فیلم یک گنج کوچک است؛ یک شخصیت شناسی صادقانه دربارۀ اینکه چگونه یک بیماری کشنده در فضای یک خانواده اثر می گذارد. مضمون فیلمنامۀ این فیلم (که برگرفته از تجربیات سخت خود سودال است) را می شود در غم انگیزترین ژانر ها جا داد. اما با اینحال دقت و واقع گرایی فیلم به نحوی است که آن را از افتادن در دام احساسات گرایی حفظ می کند. بازی های قدرتمند دو بازیگر اصلی، این فیلم را به تجربه ای صمیمانه تبدیل می کند و باعث می شود که امید نمونه ای پر انرژی و با طراوت در بین فیلم های با مضمون بیماری باشد.

نگاهی به فیلم امید (Hope)؛ وقتی مرگ به زندگی معنا می دهد

به گزارش وبلاگ جزیره؛ آنیا یک طراح پیروز پایکوبی است که بعد از یک اجرای درخشان در اولین حضور بین المللی اش به خانه اش در اسلو بازمی شود. او سال ها در سایۀ معروفیت شوهرش که کارگردان تئاتر است قرار داشته و حالا به نظر می رسد که او همه چیز دارد؛ کار و بار شکوفا، یک آپارتمان بزرگ، یک خانوادۀ شاد و یک جشن کریسمس که دارد از راه می رسد. اما کم کم بذر های اندوه در فیلم کاشته می شوند. اول از همه، معلوم می شود که زندگی آنیا و توماس آن چیزی که به نظر می رسد نیست، زیرا توماس بیش از مقدار سرگرم کار خودش است و از نیاز ها و زندگی آنیا غافل شده است. اما مشکل بزرگتر این است که بعد از مراجعۀ آنیا به دکتر به خاطر سر درد، معلوم می شود که او توموری در مغزش دارد که پخش شده و دیگر قابل درمان نیست.

فرایند درمان آنیا خیلی ذره ذره و قطره چکانی در فیلم جلو می رود؛ صحنه های زیادی هستند که توصیه های پزشکی و مسائل اداری درمان را نشان می دهند؛ این باعث شده است که جزر و مد امید و ناامیدی خیلی خوب به بیننده القا شود. اما آنچه از همه تاثیرگذارتر است این است که این فیلم به صورتی شفاف و بدون احساساتی شدن، از بیماری آنیا مثل یک منشور استفاده می کند تا اجزاء یک زندگی مشترک رو به زوال را تحلیل کند. در این فیلم چندان از پیچ و خم های دراماتیک خبری نیست؛ چرخش های بزرگ و اتفاقات عجیب و غریب و آتش بازی های فیلمنامه ای در اینجا جایی ندارند. در عوض، سودال فضایی برای دو بازیگر اصلی فراهم کرده که آن ها به خوبی از آن استفاده کرده اند؛ آن ها نوسانات عواطفشان را بسیار زیبا و لطیف اجرا کرده اند (از سکوت ناخوشایند تا گرفتن مهربانانۀ دست های یکدیگر و نهایتا رابطه ای کاملا عاشقانه و گرم). مثلا صحنۀ اعتراف کردن در ماشین، هم از لحاظ فیلمنامه و هم از لحاظ اجرا بسیار فوق العاده است. این فیلم تصویری گیرا و مجذوب کننده از آدم های ناخوش احوالی ارائه می کند که در حال مبارزه برای کنار آمدن با اتفاقات تلخ پیش بینی نشده هستند.

  • کارگردان و فیلمنامه نویس: ماریا سودال (Maria Sødahl)؛
  • بازیگران: آندرا برایان هوویگ (Andrea Bræin Hovig)، استلان اسکارسگارد (Stellan Skarsgård)، الی ریانون مولر آزبورن (Elli Rhiannon Müller Osbourne)، و دیگران؛
  • امتیاز: 7.3/10
منبع: empireonline.comمنبع: فرارو

به "نگاهی به فیلم امید (Hope)؛ وقتی مرگ به زندگی معنا می دهد" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "نگاهی به فیلم امید (Hope)؛ وقتی مرگ به زندگی معنا می دهد"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید