شهری بدون چراغ قرمز - وبلاگ جزیره

به گزارش وبلاگ جزیره، اگر روزی گذرتان به پیونگ یانگ افتاد حتماً کمی قبل از ساعت 6 صبح از خواب بیدار شوید؛ مثل اهالی این کشور. البته صبح زود از خواب بیدار شدن در همه جای جهان عادت مردم است اما اهالی پیونگ یانگ داستان دیگری دارند؛ آنها هر روز صبح باید در خیابان رژه بروند. آن گزارشگر محترم درست گفته بود که اینجا یک پادگان بزرگ است. اصولاً مردم کره شمالی 2 دسته هستند؛ اول کسانی که عضو ارتشند که عده آنها زیاد است و دوم کسانی که لباس عادی به تن دارند اما به نوعی شبه نظامی

شهری بدون چراغ قرمز

نویسنده:رژه 160هزار نفری در خیابان

اگر روزی گذرتان به پیونگ یانگ افتاد حتماً کمی قبل از ساعت 6 صبح از خواب بیدار شوید؛ مثل اهالی این کشور. البته صبح زود از خواب بیدار شدن در همه جای جهان عادت مردم است اما اهالی پیونگ یانگ داستان دیگری دارند؛ آنها هر روز صبح باید در خیابان رژه بفرایند. آن گزارشگر محترم درست گفته بود که اینجا یک پادگان بزرگ است. اصولاً مردم کره شمالی 2 دسته هستند؛ اول کسانی که عضو ارتشند که عده آنها زیاد است و دوم کسانی که لباس عادی به تن دارند اما به نوعی شبه نظامی محسوب می شوند. به همین دلیل صبح زود همه در یک صبحگاه مشترک بزرگ رژه می فرایند و خیابان ها را زیر پایشان می لرزانند. جالب است که صف طولانی رژه به حرکت خود ادامه می دهد و هر کسی که به محل کار خود می رسد از دسته جدا می گردد. صف رژه آن قدر می رود که آخرین نفرها به محل کارشنان برسند و رژه تمام گردد.

پیونگ یانگ احتمالاً تنها جایی است که چراغ قرمز کسی را کلافه نمی نماید چون اصلاً هیچ چراغ هدایت در این شهر وجود ندارد. سر هر چهار راه پلیس با لباس سفید اتو نموده ایستاده و خودروهای اندک در حال تردد را هدایت می نماید؛ بنابراین تصور تماشا یک تصادف هم در حد غیر ممکن است. اگر قرار بر تصادف باشد قاعدتاً باید آدم ها تصادف نمایند! در پیونگ یانگ فقط ژنرال ها اتومبیل دارند و مردم عادی پیاده روی را با تمام وجود پذیرفته اند، حتی استفاده از دوچرخه هم برای همه مجاز نیست؛ بنابراین کفش، مهم ترین وسیله نقلیه عمومی است! شهفرایندان کره شمالی از این شهر به آن شهر هم خیلی کم می فرایند چون برای سفر بین شهری احتیاج به مجوز است. این کار هم آن قدر دنگ و فنگ دارد که همه ترجیح می دهند در همان شهر خودشان بمانند و جایی نفرایند.

درکره شمالی چیزی به نام واحد پول ملی وجود ندارد، وقتی معامله ای در کار نباشد پولی هم در کار نیست. اینجا همه چیز پایاپای است. ارزاق عمومی که سهمیه ای است و غیر از آن هم چیز خاصی برای خرید و فروش نیست. البته در کره شمالی واحد پول -یورو-هم به شکل عجیبی در گردش است. شاید باور نکنید اما کارمندان و کارگران درپیونگ یانگ ماهانه حدود 4 یورو حقوق می گیرند؛ یعنی چیزی در حد 4800تومان خودمان!

البته عایدی فوتبالیست ها خیلی بهتراست. چون آنها حدود 7 تا8یوروپول در می آورند که حدود 2 برابر مردم عادی است! حساب کن که یک ماه قرار است دنبال توپ بدوی و کلا 10 هزار تومان بگیری. حالا فوتبالیست های کره با این همه پول چه کار می نمایند، بماند.

منبع:مجله همشهری جوان، شماره215 /س